در جهانی که هر اقدام انسانی امری سیاسی است، سخن گفتن از ادبیات غیر سیاسی، چشم پوشی بر واقعیت است. اما اگر تعریف بسامانی از ادبیات سیاسی نداشته باشیم. ادبیات را روانه‌ی مسخ سیاست خواهیم کرد. در این صورت، با نادیده گرفتن سرنوشت تلخ ادبیاتی که در کشور ما و بسیاری کشورهای دیگر به زانده‌ی امور سیاسی تبدیل شدند، بیم آن می‌رود که شاعر و هنرمند و ادیب به بوق تبلیغاتی ایدئولوژی‌ها و حزب‌ها و حکومت‌ها مبدل شوند و آنچه را می‌آفرینند نه هنر  ادبیات، بلکه ابزاری در خدمت قدرت و سیاست باشد.

ادبیات و هنر ـ هر اندازه هم که انتزاعی باشند ـ نهایتاً فرآیند داد و ستد ذهن خالق آنها با جامعه و جهان‌اند.

فرآیند دیالکتیک با گذشته، و حتی با آینده‌ای که گر چه هنوز حادث نشده، اما طرح و شمایلی از آن را می‌توان از امروز هم دید. این فرآیند، خواه ناخواه ادبیات را ـ کم رنگ یا پر رنگ ـ در تابلوی تحولات سیاسی جهانی قرار می‌دهد. با این همه، آنچه را که ادبیات پیشنهاد می‌کند، نه اموری مسلم، بلکه اموری بحث انگیز و گفتمان آور است. می‌توان گفت که سیاست، بدون ادبیات وجود دارد اما ادبیات بدون گرایش های سیاسی آزاد وجود ندارد. برای نزدیک شدن به تعریفی دقیق‌تر از ادبیات اجتماعی و تفاوت آن با ادبیات سیاسی، اشاره به همگرائی و ناهمگرایی آنها می‌تواند باشد.

• وجود مشترک ادبیات با سیاست

• وجود افتراق ادبیات با سیاست  

• وجوه تمایز سیاست با ادبیات

کوتاه سخن آن که به گفته‌ی هانس گئورگ گادامر: « نمی توانیم منکر شویم که ایده‌ای وابستگی هنر به مردم متضمن واقعیتی است.» با این همه تفاوت اساسی در این است که دومی ابزار است. حال آن که ادبیات اجتماعی ضمن همگرائی با آزادی و عدالت و نتکبختی بشر، از تقلیل خود به ادبیات سیاسی جلوگیری می‌کند